Hoorzitting Commissie Gezondheid & Gelijke Kansen (Federaal)

Geachte Commissieleden,

Beste aanwezigen,

Vooreerst mijn dank voor jullie uitnodiging. Wij zijn altijd blij als wij aan de tafel worden uitgenodigd. Omdat het net dat is, wat ons steeds ontnomen wordt: inspraak. Al te vaak, en nog steeds, worden ingrijpende beslissingen genomen voor ons, zonder ons.

In mijn voorbereiding las ik een van de stukken en dacht ik: ik moet vandaag beginnen bij het begin. Want ook al te vaak worden intersekse personen op één hoop gegooid met transgender personen. En, geachte voorzitter, beste commissieleden, ik zeg intersekse personen en niet “interseksuelen”. Wij zouden graag zien dat dit in de stukken ook wordt aangepast want “seksueel” impliceert slaapkamerverhalen, terwijl wij hier spreken over sekse, wat Algemeen Nederlands is voor geslacht.

Het verschil tussen transgender en intersekse is, grosso modo, als volgt: Transgender gaat over identiteit en expressie van het gender. Gender zijnde het beleefde geslacht van iemand. Er is slechts 1 zorgpad, dat gaat als volgt: een persoon gaat naar een psycholoog of psychiater om vervolgens hormonen te krijgen en al dan niet geopereerd te worden. Het vertrekt vanuit een keuze die je als mens kan maken met een zorgpad waarin je deelgenoot bent om het aan te passen aan jouw beleving.

Intersekse gaat niet over identiteit, wel over ons lichaam. Voor een intersekse persoon is er niet één zorgpad. Intersekse omvat een goede 40 variaties, met elk hun eigen zorgpad en omdat een aantal variaties nogal zeldzaam zijn worden ze ook ad hoc gecreëerd. Het verloop is doorgaans: iemand vindt je lichaam niet ok en wilt dat je geopereerd wordt, je belandt zonder inspraak op een operatietafel waar onherstelbare schade wordt toegebracht. Vervolgens krijg je hormonen toegediend, omdat er te veel werd weggehaald en word je doorverwezen naar een psychiater die het trauma dat je hebt opgelopen moet helen.

Want laat ons eerlijk wezen, wat wij in de eerste plaats aankaarten is de zogenaamde Intersekse Genitale Mutilatie. Ons land wordt niet op de vingers getikt in de Verenigde Naties in een “brave commissie”, wel in de Commission Against Torture. De commissie tegen foltering. Snijden in iemand zonder diens toestemming is foltering. Iedereen begrijpt dat, alleen wanneer wij over onze kinderen spreken, vinden wij het doodnormaal. Ergens in onze cultuur zit de notie dat jongens rechtopstaand moeten kunnen plassen – hiervoor bestaat een operatie – jongens moeten ook een volle balzak hebben en een grote penis (wat ze mij hebben aangenaaid), meisjes moeten een vagina hebben, een lichaam met meisjes chromosomen mag geen testikels hebben, enzovoort. En daar waar wij als mens op een bijna eugenistische wijze met onze kinderen omgaan, weet elke dierenarts en elke veehouder dat intersekse een normale zaak is. Geslachtsvariaties zijn een normaal fenomeen in de wereld van zoogdieren, dus ook bij ons, mensen.

Het is niet normaal om ongevraagd een penisvergroting uit te voeren, of een vagina te construeren. Net zoals het ook raar zou zijn om elk meisje dat vandaag geboren met een genetisch verhoogde kans op borstkanker preventief de borsten te amputeren bij de geboorte. Want daarover spreken wij: het je toeëigenen van het lichaam van een ander om er dingen mee te doen die medisch niet dringend zijn. Je sterft morgen niet als je penis klein is, je sterft morgen niet als je teelballen koukleumen zijn, je sterft morgen niet als je geen vagina hebt.

Om het met de woorden van 3 gewezen Surgeon Generals in de VS te zeggen: “Er is onvoldoende bewijs dat groot worden met atypische geslachtskenmerken aanleiding geeft tot psychologische onrust”. En ze gaan verder met te zeggen dat er daarentegen wel afdoende bewijs is dat de interventies zelf zorgen voor trauma.

Nu weet ik ook dat jullie artsen gaan horen, en ik hoop dat jullie naar hen luisteren in het besef dat hun doctoraat, professoraat, status mede gebouwd is op hun behandeling van mensen als ik: ongevraagd geopereerd, ongevraagd gefotografeerd, ongevraagd gepubliceerd. Voor mijn behandelende arts was ik een casus om een paper te schrijven, geen kind aan het begin van de puberteit wiens puberale vlinders-in-de-buik van liefde op de operatietafel verdronken werden.

Vandaar dat wij streven en vragen om:

Een expliciet verbod op chirurgische ingrepen die louter cosmetisch zijn van aard alsook die geslachtsoperaties die onomkeerbaar zijn, tot het moment dat het kind actief en bewust betrokken kan worden in de keuze.
De toepassing van het principe van de “fully informed consent”, waarbij de patiënt (niet enkel de ouder of voogd), beschikt over volledige informatie, evidence based en zo objectief mogelijk voorgesteld. Dit op een manier die voor de intersekse persoon bevattelijk is voorgesteld, zonder bias en met alle mogelijke opties.
Het mogelijk maken om intersekse genitale mutilatie strafbaar te stellen.
Stoppen van het terugbetalen van ingrepen die rechtstreeks of onrechtstreeks verbonden zijn met intersekse genitale mutilatie.
Het volledig toegankelijk maken van de medische dossiers en het bijhouden van gedetailleerde anamneses en verslagen ten behoeve van de intersekse persoon.
Dat de indeplaatsstelling van ouders niet absoluut is en kan wezen. Dat wij als mens van bij de geboorte, het recht hebben op onze integriteit.
Onbeperkte toegang tot gezondheidszorg, los van de gendermarker op hun paspoort. En dit voor zowel op preventieve als reparatieve geneeskunde. Vaak zijn onze lichamen een mix van geslachten, onze huidig terugbetalingssystemen laten niet toe dat iemand met een gendermarker V, testosteron kan krijgen, terwijl dat specifieke lichaam het nodig kan hebben.
Opname van doorgedreven training in alle gezondheidsgerelateerde beroepen in eerste en tweede lijn en dit meer in verhouding tot de prevalentie. Vandaag krijgt een arts op 6 jaar opleiding, afhankelijk van onze bron, tussen 2 à 4 uur informatie aangereikt over dit thema, terwijl de prevalentie volgens de Verenigde Naties 1,7% bedraagt. Deze training dient opgenomen te worden in de eindtermen
Verzekeren dat het justitiële apparaat adequaat wordt opgeleid om om te gaan met intersekse personen. Nog steeds horen wij in familiezaken dat intersekse personen als incompetent wordt gezien bij toekennen van het hoederecht bijvoorbeeld. Ook dient politie opgeleid te worden om op gepaste wijze om te gaan tijdens fouilles en ondervragingen.
Aanpassen van het lesmateriaal in alle onderwijsgraden zodat intersekse aan bod komt en gekend is bij de jeugd.
Ondersteunen van het middenveld en de mensenrechten instituten om op een correcte wijze uitingen van interseksefobie te registeren en de nodige stappen te kunnen ondernemen.
Het vermijden dat ouders verplicht worden om een geslachtskeuze te maken. Een derde optie kan een oplossing zijn, maar alleen als deze open is voor de hele populatie en niet verplichtend wordt gesteld voor het intersekse kind. En op voorwaarde dat het hele legislatieve kader voorziet in de gelijkheid tussen alle aangeboden opties. Een andere optie is het weglaten van een geslachtsregistratie.
Ondersteunen en versterken van het middenveld en met name intersekse geleide organisaties ter ondersteuning van zelfhulp, lotgenotenwerking, begeleiding van ouders, de opleidingen in scholen, opleidingscentra en universiteiten, en het broodnodige sociologische onderzoek.

Kortom: geef ons geen scalpel zonder onze toestemming, maar geef ons een appel, zodat wij zorg kunnen dragen voor onszelf tot de dag dat wij onze eigen keuzes kunnen maken.

Dank u.